Xena Serentia

Magia jest jednym z czterech wymiarów okultyzmu, w których mamy do czynienia ze zjawiskami nadprzyrodzonymi i paranormalnymi, ale należy je jednoznacznie oddzielić od zjawisk nadprzyrodzonych, czy charyzmatycznych mających związek z chrześcijaństwem.

Czarną Magią nazywamy ten rodzaj Magii, który służy czynieniu zła. Czarną magią posługują się głownie czrnoksiężnicy.

Czarna Magia dzieli się z grubsza na dwie kategorie.
a) Pierwsza wiąże się ściśle z chrześcijańskim wyobrażeniem diabła i polega na sprzedaniu mu swej nieśmiertelnej duszy w zamian za określone korzyści materialne. Co roztropniejsi zdawali wprawdzie od wieków pytanie: kto mający choć odrobinę rozsądku (i pilnujący własnej korzyści) zgodziłby się zapłacić wiecznością piekielnych tortur za trochę złota lub kilka lat przyjemności? Na to odpowiadano, że pakt z diabłem (jeśli Bóg ma go uznać za wiążący) musi zawierać cyrograf, dający człowiekowi szansę uniknięcia kary piekielnej: a już jego sprawa, czy potrafi z tej szansy skorzystać. Diabeł za to, dla wyrównanej gry, miał prawo zostawić na osobie paktującego swój znak, jakieś piętno czy skazę, które mogły w krytycznej chwili wykręcenie się od tej zapłaty utrudnić.
b) Druga kategoria Czarnej Magii (poważniejsza i bliższa wyobrażeniom arabskim, żydowskim czy nawet babilońskim) traktuje demony (zawsze mniej potężne od Boga i podległe mu) jako coś na kształt upersonifikowanych żywiołów czy sił natury, przed którymi trzeba się zabezpieczyć i uznać je, po czym można nimi kierować na swój użytek. Zły czy dobry? To zależy, jak ze wszystkimi siłami, głównie od samego operatora. Jeśli zna on właściwe Słowa czy Imiona Potęgi, może tymi demonami posługiwać się i kierować, choćby wbrew ich woli i w sposób niezależny od ich własnej natury. Również do Czarnej Magii zaliczano wszystko, co wyrządza szkodę lub cierpienie, okalecza i niszczy. Gdyż do takich działań jakoby nie dałaby się użyć siła Boska, której zapożyczanie dla własnych lecz godziwych celów traktowano jako zasadniczy wyróżnik Białej Magii.

Biała Magia w przeciwieństwie do czarnej magii obejmuje czary działające na korzyść innych, tudzież używane do dobrych celów lub przynajmniej nie wyrządzające nikomu szkody. Do podstawowych szkół białej magii należą:
- magia runiczna
- światło (zaklęcie)
- magia gestowa (słowna)
- kula ognia
- lodowy pocisk
- magia umysłowa
- telekineza
- czytanie w myślach
- kontrolowanie myśli
- przepowiadanie przyszłości

Różnice między Białą, a Czarną Magią:
- cel
- stopień umiejętności czarodzieja który posługuje się Czarną, a Białą Magią
- skutki

Magię Białą i Czarną dzielimy jeszcze na: niską i wysoką

Magia niska nie wymaga żadnego wykształcenia czy szczególnej inteligencji. Dotyczy zazwyczaj przekazu ustnego, eksperymentów mających charakter "zamawiań", rzucania uroków itp.

Magia wysoka wymaga długiego przygotowania i nauki. Jest sztuką spekulatywną. Nie każdy może zostać magiem, trzeba mieć specjalne zadatki czy predyspozycje. Zdolności magiczne u ludzi są najczęściej wynikiem: dziedziczenia, oddawania czci szatanowi, eksperymentów okultystycznych oraz przekazywania zdolności okultystycznych z jednej osoby na drugą.

Finead Magel przez wszystkich znany jako Finead Bzik odkrył i praktykował CM. Przez jego czyny została stworzona Zaawansowana Czarna Magia. Po 6 latach panowania Magela na terenac Hiszpanii, w podziemiach przeżyli spiskowcy, którzy praktykowali OPCM. Zamierzali przywrócić władzę swojemu mistrzowi - Magowi Andraemu Santino. Czarodziej ów podczas panowania natknął sie na 2 księgi z przed ok. 300 lat, ktore zawierały wwiedze o OPCM i BM. Uznana za nicwartą BM została odrzucona przez większość czarodziejii. OPCM była bezsilna przez brak BM. Podczas niepotrzebnych wojen, czarna magia została wydalona ze ŚM. Lecz nie na długo gdzie OPCM została zbeszczeszczona przez podwładnych Magela. OPCM stała sie nie obronią, lecz atakiem. Zakończone to było śmiercią wielkiego maga Santinoego. CM jest teraz praktykowna w Szkołach Magii i Czarodziejstwa tylko po to, aby poznać zaawansowaną przez nią obrone.

Z czarną magią kojarzą się zazwyczaj skurczone głowy, sznur wisielca, trujące świece i inne, równie złowieszcze dobrodziejstwa. Jedni czerpią z Czarnej magii by zabijać ślimaki w ogródku, jednak większość używa jej by szkodzić innym. Jak każdy inny rodzaj magii, czarna magia znana jest od tysięcy lat. Kiedy niektórzy przedstawiciele wczesnych cywilizacji opracowali zaklęcia i magiczne słowa mające leczyć choroby, sprowadzać deszcz na spalone suszą pola albo chronić wioskę przed nieprzyjaciółmi, inni głowili się nad klątwami pozostałymi nadprzyrodzonymi sposobami zadawania bólu i zsyłania nieszczęścia na sąsiadów. W ten sposób można odpłacić za osobistą urazę, pozbyć się rywala w interesach albo zdobyć przewagę nad przeciwnikiem politycznym. Kiedy w 19 roku n.e. zmarł wódz Rzymski Germanik wiele dowodów wskazywało na to że padł ofiarą Czarnej magii. Pod podłogą jego domu oraz za ścianami znaleziono wiele ludzkich kości, spisanych klątw oraz wiele ołowiu (znany w tamtych czasach jako metal śmierci). W szkołach magii młodzi adepci magii studiują nikczemne praktyki czerwonych kapturków, zwodników Kappa, wilkołaków, dementorów i innych groźnych stworzeń. Starsi adepci uczą się bronić przed klątwami i urokami, złych czarownic i czarnoksiężników, którzy stosują te bezprawne środki by uzyskać całkowitą kontrolę, zadać męki, nie dotykając ofiary nawet palcem, a nawet popełnić morderstwo. Wielu innych praktyk tradycyjnie uważanych za czarną magię, nie obejmuje programu nauczania w szkołach poza kilkoma wyjątkami, jakimi są Durmstrang i z dalekiego wschodu pewna niewielka szkółka Samandora. Jednak nigdy nie zaszkodzi się dowiedzieć, jakie sztuczki ma w zanadrzu każdy przyzwoity lub mniej czarnoksiężnik.

Jedną z najstarszych najstarszych i najszerzej praktykowanych form czarnej magii jest magia wizualna; wykorzystuje się do niej portret ofiary albo jej glinianą lub woskową figurkę, które się następnie z rozmysłem okalecza lub po prostu niszczy. Każda rana zadana figurce ma przynosić ból ofierze. W starożytnych Indiach, Persji, Afryce, Egipcie Egipcie Europie powszechnie używane były figurki woskowe, gdyż łatwo je było wykonać, a jeszcze łatwiej stopić, co miało sprowadzić na ofiarę wyniszczającą chorobę i śmierć. Niewielkie kukiełki robiono również gliny, drewna lub materiału i malowano tak by przypominały ofiarę.

Do innych metod kaleczenia figurek zalicza się między innymi wbijanie w nie szpilek lub noży, co ma przynosić ofierze ból albo chorobę, a także zakopywanie figurek wykonywanych z substancji pochodzenia zwierzęcego albo roślinnego, aby zgniły.

Inną starożytną formą czarnej magii była nekromancja, z greckiego nekros, czyli zwłoki, manteia - proroctwo, która polegała na wywołaniu duchów zmarłych, by z ich pomocą poznać przyszłość. Wierzono, bowiem, ze zmarli, nieograniczeni już ziemską perspektywą, mają dostęp do wiedzy na temat teraźniejszości i przyszłości nie dostępnej dla żyjących. Nekromancja pojawiła się w biblii, praktykowana była w starożytnej Persji, Grecji i Rzymie i cieszyła się popularnością w renesansowej europie. Chociaż niektórzy nekromanci usiłowali budzić do życia nieboszczyków, większość zadowalała się przywołaniem ducha zmarłego do rozmowy, poprzez odprawianie stosownych zaklęć i rytuałów oraz rysowaniem magicznych formuł i symboli na ziemi nad grobem zmarłego. Często wyczekując pojawienia się ducha, nekromanta otaczał się czaszkami i innymi symbolami śmierci, przywdziewał ubranie zdjęte ze zwłok i wszystkie swoje myśli skupiał na śmierci. Kiedy duch zjawił się wreszcie (byle drgnięcie płomienia świecy mogło zwiastować jego przybycie), nekromanta zadawał mu pytania, czasem dotyczyły one wielkich tajemnic życia, czasem znów przyszłości, a czasem bardzo przyziemnych spraw, na przykład gdzie zakopano skarb. Chociaż celem nekromancji nie zawsze było szkodzenie komuś, wywoływanie duchów i zakłócanie spokoju zmarłego było uważane za nie moralne i godne pogardy, co zapewniło miejsce nekromancji w dziedzinie czarnej magii.

Według niektórych autorów dzieł magicznych i niektórych magów magia jest bezbarwna i to, czy mamy do czynienia z czarną magią czy białą magią, zależy wyłącznie od intencji. Na przykład stopienie woskowej figurki, okrutnego dyktatora by zginął, z pewnością uważane by było za przejaw białej magii, jednak ze strony dyktatora za przejaw czarnej magii. Inni znów twierdzą, że tocząca się walka między czarną a białą magią, jest wyrazem dwoistej natury człowieka, jego zdolności do czynienia dobra i zła. Czarnoksiężnicy, jak my wszyscy, mogą korzystać ze swych umiejętności, by tworzyć, nieść pomoc i przysługiwać się światu, lub też mogą dopuścić do głosu inne aspekty ludzkiej natury - kierować się egoizmem, chęcią dominacji i pragnienia władzy i być zdolni do najnikczemniejszych czynów. Jak Dumbledore uczył Harry'ego, to, po której jest się stronie, jest kwestią przeznaczenia, lecz wyboru.

Ze wszystkich słów używanych na oznaczenie maga chyba żadne nie kojarzy się z większą władzą i mistrzostwem niż czarnoksiężnik. Czarnoksiężnik to o wiele więcej niż tylko twórca eliksirów - to ktoś, kto włada siłami natury i magii. Wzbudza sztormy, przenosi góry, ciska piorunami, a bezwartościowe błyskotki zmienia w klejnoty. A przynajmniej czynią to niektórzy czarnoksiężnicy. Inne znów źródła podają, ze czarnoksiężnik zajmuje się czarna magią, jest złym czarodziejem jak Voldemort, o niezaspokojonej żądzy władzy i szkodzenia ludzkości. Należałoby zadać pytanie, "Która z wersji, jest prawdziwa?". Ja odpowiem, że jedna i druga. Słowo czarnoksiężnik używane było w odniesieniu do dobrych i złych czarodziejów, czarodziejów, czarodziejów opinie o tym, czym czarnoksiężnik się zajmuje i kim naprawdę jest, zmieniały się w ciągu wieków.

Jedno z najwcześniejszych najlepiej znanych wyobrażeń czarnoksiężnika powstało 10 000 lat temu na ścianach jaskini w południowej Francji. Malowidło przedstawia mężczyznę w stroju zwierzęcia z rogami, w rytualnym tańcu. Z kolei w Babilonii najbardziej obawiano się przedstawicieli złej magii - również zwanych czarnoksiężnikami.

Specjalizowali się oni w rzucaniu klątw, woskowe figurki przeszywali szpilkami, wzywali złośliwe demony i próbowali przywoływać duchy zmarłych. W chrześcijańskiej Grecji i Rzymie czarnoksiężnicy zajmowali się wróżbiarstwem i zaklęciami, oraz ważeniem eliksirów, można było korzysta z ich usług, jeśli chciało się zrobić komuś krzywdę. W średniowieczu było się nazywanym od intencji, jeśli dobre było się czarownikiem, a jeśli złe było się czarnoksiężnikiem. Ale granica i rozróżnianie było bardzo płytkie. Wystarczył drobny przypadek np.:, gdy jakiś eliksir inaczej zadziałał na chorych ludziach, ale nie z winy czarodzieja, tylko z przyczyn innego reagowania organizmu człowieka na różne specyfiki, wtedy taki czarodziej, zostawał uważany za czarnoksiężnika.

Wtedy to właśnie zaczęto, osądzać i skazywać takich osobników były to tak zwane "polowania na czarowników". Chociaż czarnoksięstwo nadal niosło negatywne skojarzenia, w renesansie w niektórych kręgach społecznych pojawiło się pozytywne znaczenie tego słowa. Uczeni i medycy czy alchemicy pokroju, Nicolasa Flamela, o których uważano, że posiedli tajniki białej, (czyli dobrej strony magii), określani byli mianem czarnoksiężników.

Na zakończenie warto dodać, ze nawet najświetniejszy dyrektor Hogwartu Albus Dumbledore, z pośród wielu tytułów posiada również tytuł czarnoksiężnika. W świecie mugoli czarnoksięstwo zostało spopularyzowane w 1940 roku, przez film pod tytułem FANTAZJA, który to opowiadał o nie posłusznym uczniu magii, który pod nie obecność swojego mistrza ożywia miotłę i myślą ze panuje nad nią, bardzo się myli i każe jej przynieść wodę, a tym czasem miotła zatapia dom. Powieść była napisana przez Greckiego pisarza Lubiana, a później przez Goethego.

Fiodor Salvalez II Okrutny - przywódca podczas powstania olbrzymów. Poprowadził do zwycięstwa nad krasnoludami najbardziej agresywne olbrzymki europy zachodniej. Używając zaklęć niewybaczalnych uśmiercił oraz zmusił do poddania się wielu krasnoludów z ziem Sawiryjskich (dzisiejsze tereny Francji).

Trauma Szurman - czarownica ta wraz z grupą elfów z Glandez zajęła zamek Henkwart. Oraz torturowała zakładników zaklęciem "dolor" (łac: ból) oraz zaklęciem niewybaczalnym "Cruciatus". Zamknięta w Askabanosie na dożywocie.

Frodo Eternit - wynalazca wielu eliksirów czarnomagicznych np.: Odpadanie kończyn i zanik kości, oraz antidotum na nie. Nagrodzony magiczną nangrodą Skobla w roku 1924.

Bartosz Igielnik - uznany za najwybitniejszego znawcę czarnej magii XX w. M.in. pokonał Wampiry z Ruminii, uśmiercił upiora z Komodo.

1. Honorowy kodeks pojedynków czarnomagicznych:- Obie strony muszą stawić się na pojedynku.
- Każda strona musi przyprowadzić sekundantów.
- Żaden z uczestników nie może rzucić zaklęcia z innej niż wcześniej ustalonej grupy.
- Zaklęcia można rzucać dopiero po sygnale sekundantów.
- Pojedynek toczy się na wcześniej ustalonych przez obie strony i spisanych na pergaminie warunkach.

2. Przebieg pojedynku.
Pojedynek powinien wyglądać tak: dwóch czarodziei wybiera dokładna dziedzinę zaklęć (np. zaklęcia niewybaczalne, lub zaklęcia krótkotrwałe), oraz przyprowadza na miejsce swoich sekundantów. Musi ich być dwóch by w razie śmierci osoby biorącej udział w pojedynku zastąpili go. Uczestnicy stoja naprzeciw siebie, kłonią się sobie i ja znak sekundantów rzucają zaklęcia. Wygrany ma prawo do nagrody wcześniej ustalonej przez obydwie strony.

3. Sławne.
Na pojedynkach czarnomagicznych zazwyczaj rzucano zaklęcia nieodwołalne lub niewybaczalne. Jednym z najsłynniejszych pojedynków był pojedynek Zwierzchnika Zakonu Ciemności (Alliego Pushamada) i rodziny Smotterów. Z 4 osobowej rodziny przeżył tylko syn państwa Smotter - Garry. Pan Garry Smotter jest teraz 200 letnim Ministrem Magii do spraw grubości importowanych kociołków.

Śmierciożercy to grupa czarodziejów, której członkowie zawsze twierdzą, że są czystej krwi, najczęściej pochodzących z rodów o długiej tradycji. Byli siłą wykonawczą planów Sami-Wiecie Kogo - wykonywali najtrudniejsze zadania, zlecone im przez swojego przywódcę. To oni przyczynili się do śmierci ogromnej liczby ludzi - mieli przyzwolenie od swojego pana na zabijanie i torturowanie mugoli, co było dla nich świetną zabawą.

Po upadku Sami-Wiecie-Kogo wielu z nich zostało wyłapanych przez aurorów, osądzonych i zesłanych do Azkabanu, inni zginęli, a niektórzy wrócili, twierdząc, że Voldemort rzucił na nich zaklęcie niewybaczalne Imperius i opanował ich umysły.

Gdy Voldemort powrócił, większość śmierciożerców ponownie poparła swojego pana. Część zrobiła to jednak tylko z obawy przed jego gniewem. Wierni śmierciożercy zostali wynagrodzeni przez Voldemorta, a na tych, którzy go zdradzili, spotkały cierpienia lecz potem ich pan znowu był dla nich łaskawy.

Część śmierciożerców przynależy także do grup szmalcowników czyli magów, którzy wyłapują mugolaków i wagarowiczów. Każdy śmierciożerca ma wypalony Mroczny Znak na lewym przedramieniu.

Aurorzy to specjalna grupa czarodziejów tropiąca śmierciożerców i mogąca przeciw nim użyć zaklęć niewybaczalnych. Cechują się oni wielką odwagą i potężną wiedzą magiczną. Oczywiście zostanie nim wiąże sie z wielką odpowiedzialnością, dużymi umiejętnościami i dodatkowymi latami nauki. Są nimi bardzo często nietypowi czarodzieje o ciekawych zdolnościach np. metamorfomadzy lub animagowie.

Warunki stania się aurorem:
- Powyżej Oczekiwań z: Obrony Przed Czarną Magią, Zaklęć, Transmutacji i Eliksirów, Zielarstwa,
- Powyżej Oczekiwań z testu kończącego szkołę (OWTM-y),
- Ukończenie 3 letniej dodatkowej szkoły - Uniwersytetu Aurorów,
- Testy w Biurze Aurorów na charakter i oddanie,
- Praktyczna umiejętność obrony,
- Test w Ministerstwie Magii na: odporność, siła, zaklęcia.